Ik ben niet perfect, maar dat is juist perfect! – 2 Jaar Leon’s Veggie Fun

Het werd tijd voor een volledig open en eerlijk blog-verhaal en dit staat nu op je scherm. Toen ik ruim 2 jaar geleden uit een burn-out kwam en zat te fantaseren over een eigen zaak leek ineens alles bijna vanzelf te gaan. Ik had een droom in mijn hoofd en dat moest en zou het gaan worden. En zo gebeurde het dat ik met ondersteuning van een job-coach, een psychotherapeut en nog 3 maanden (gedeeltelijke) w.w. uitkering en nog wat spaarcenten het (anti-kraak) pandje aan de bisschop Hoensbroeckstraat 69 betrok waar ik nu nog zit, voor onbepaalde tijd. Ik heb zelf ruim 3 maanden dagelijks geklust en wat in mijn hoofd zat en ik op papier had getekend werd exact hoe het er bij de opening uitzag. Met bij elkaar gesprokkelde apparatuur en een paar dure inventaris-items, ging ik met mijn passie voor koken aan de gang. Het eerste volledig plantaardige (afhaal)restaurant van Venlo. Dat durf ik nu met trots te zeggen!

Er werd toen gezegd dat ik ongeveer een jaar in het pand kon blijven, maar inmiddels heeft Leon’s Veggie Fun haar 2 jarige bestaan bereikt en heb ik enorm veel geleerd op het gebied van ondernemen…vooral ook wat ik NIET moet doen. De eerste maanden waren erg spannend en ik kon maar net de eindjes aan elkaar knopen, vooral omdat ik tegelijkertijd, na 3 jaar wachten, ook nog een woning kreeg toegewezen. Deze heeft ruim 10 maanden leeg gestaan omdat ik simpelweg geen tijd kon vrijmaken om te klussen.

De eerste maanden leefde ik vooral op de solidariteit van familie, vrienden en kennissen totdat langzaam de eerste “organische” klanten kwamen.  Na amper 6 maanden kon ik al zeggen dat ik maandelijks uit de kosten kwam. Langzaam kwamen er steeds meer klanten bij door mond-tot-mond-reclame en bleven mensen steeds vaker gezellig aan de stamtafel eten, wat erg gezellig was. Ik kreeg inmiddels veel hulp en steun van mensen om me heen. Onder andere van mijn allerbeste jeugdvriendin, een stagiaire die nu nog elke week de taarten komt maken (omdat ze het leuk vindt), een vegan activiste met pitbull-mentaliteit maar een hart van goud, een top boekhouder en boekhoudster die het zonder eigenbelang maar weer iedere keer doen, en “last but not least”, mijn eigen moeder die mij met haar onuitputtelijke steun en met hart en ziel mee op de benen hield. Diepe dankbaarheid en ontroering zijn de woorden die me nu hierbij invallen.

Leon’s Veggie Fun voelde als een knusse leefkeuken en dat vond ik geweldig, ondanks de werkweken van minimaal 80 uur! Maandag tot en met zaterdag open en op zondagmiddag stond ik alweer voor te bereiden voor de nieuwe week. Soms ging ik zo lang door dat ik ‘s ochtends om 7 of 8 uur naar huis liep om vervolgens na een paar uurtjes slapen weer terug in de zaak te zijn. Ik zag het allemaal als een investering in de toekomst. Vakantie en vrije dagen kende ik het eerst jaar niet, op een paar kerstdagen na. Dan had ik 3 dagen achter elkaar gewerkt met amper 10 uur slaap. En weer met allemaal lieve mensen die van alle kanten hun hulp aanboden. Het ging goed en steeds meer bergop, zonder dat ik überhaupt reclame maakte, daar had ik ook geen tijd voor. Ik herinvesteerde alle winst in nieuwe apparatuur en toen kwam er een moment dat ik dacht: “Nu kan ik stap-voor-stap mensen gaan betalen en rust voor mezelf creëren”. Maar ineens…Corona!

Maandagavond 16 maart 2020…de tijd stond even stil. De angst sloeg mensen om het hart en ik stond radeloos in mijn zaak voor me uit te kijken bij het zien en horen van het nieuws. Wat nu? Om een of andere onverklaarbare reden had ik veel nummers van mijn (afhaal) klanten opgeslagen. Ik bedacht om er een lijst van te maken, mensen een whatsappje te sturen en per direct (zelf) te gaan bezorgen.  Nog meer uren werken dus. En zo stuurde ik vanaf die dag vervolgens elke dag het menu. Dit was niet waarvoor ik gekozen had (niemand eigenlijk), maar goed, het was de enige mogelijkheid die ik had. De eerste weken van de lockdown ging het eigenlijk heel erg goed qua omzet, maar ik miste meteen het contact dat ik had met de mensen die altijd naar de zaak kwamen. Het was of het een of het ander. En aangezien de meeste mensen het liever bezorgd wilden hebben bleef het dat. Daarna begon het langzaam met de ellende.

Mijn eigen auto gaf halverwege juni de geest. Gelukkig had ik nog mensen om me heen met auto’s die te hulp schoten en binnen een week had ik een bedrijfsauto. Daarna ging ik flink door mijn rug, mijn lichaam begon tegen te sputteren. Dat ging na 2 weken langzaam beter. Toen ging de bedrijfsauto binnen een maand 2 keer stuk. Gelukkig had ik net vakantie en toen ik weer open ging was er weer een nieuwe (wel dubbel zo dure) auto die het zeker een paar jaar ging volhouden. Inmiddels had mijn lichaam mij teruggeroepen met een scheurtje in de kuitspier. Ik kon niet meer lopen en moest 6 weken lang herstellen. Weer sprongen hulptroepen van alle kanten bij terwijl ik vanaf de hoekbank orders gaf en alles in de gaten hield.

Dat vond ik ontzettend moeilijk want ik hou graag alles perfect en onder controle (inmiddels minder), maar toch kon de zaak doordraaien. Ik besloot de maandagen dicht te gaan om wat meer rust in mijn leven te brengen met één dag per week vrij. Toen ik na ruim een maand eindelijk hersteld was ging ook de nieuwe auto tot 3 keer toe stuk en werd uiteindelijk technisch total loss verklaard. Als klap op de vuurpijl kwam er door een technische fout op 30 maart gedurende langere tijd een stroomstoot van 400volt op alle elektriciteit in de zaak te staan, waardoor veel apparaten stuk zijn gegaan en de verzekering dit niet volledig dekt. De moed zakte me in de schoenen, maar ik wilde niet opgeven.

Ik besloot vanaf maart 2021 weer terug te gaan naar afhalen, ook al vond ik dat erg spannend. Tijdens het bezorgen was het aantal bestellingen toch al teruggelopen en de rust die het me gaf om weer in de zaak te kunnen blijven vond ik belangrijker. Afgelopen weken merkte ik dat 2 jaar rond de 80 uur (en soms meer) werken zijn tol steeds meer begonnen te eisen. Ook de zorgen rondom de deadline voor een verhuizing kwamen dichterbij en ik had dagelijks last van hoofdpijn en oververmoeidheid. Dit begon langzaam te lijken op de burnoutverschijnselen die ik eind 2017 ook al voelde en waar ik andehalf jaar tegen heb moeten vechten. “Dit nooit meer van mijn leven”, riep ik toen ik ervan af was. 

Alle bovenstaande gebeurtenissen kon ik niet anders interpreteren dan dat er een grote verandering moest gaan plaatsvinden. Met een flinke (mentale) trap onder mijn reet van een goede vriendin begon ik in te zien dat ik meer ruimte, rust en tijd moest creëren en de enige mogelijkheid om dat te doen was minder openingsdagen. Ik stond inmiddels al op het punt van in huilen uitbarsten (en dat heb ik ook gedaan) … Dus zo gezegd, zo gedaan. De innerlijke rust die me overviel door deze keuze te maken was ongekend. Inmiddels heb ik nog een dikke week een heftige griep gehad en heb ik mede daardoor (verplicht) rust moeten nemen en zijn er meer zaken helder geworden.

Leon’s Veggie Fun begon als een droom maar werd bijna een nachtmerrie. Dat heb ik zelf toegelaten. Ik zie dit nu ook niet meer als negatief, want ik ben heel blij dat ik dit gedaan heb. Ik ben er uiteindelijk dichter bij mezelf door gekomen. Alleen is de visie veranderd. Het koken ging van gezellig kokkerellen naar produceren en dat ging me tegenstaan. Mijn passie voor koken brandt nog steeds, al wil ik er een andere vorm aan gaan geven. Leon’s Veggie Fun is dus nog niet ten einde, maar het gaat een andere, vernieuwde, verfriste vorm krijgen. Leon’s veggie Fun begon met de wens om een plek te creëren waar je je thuis voelt en dat was een tijdje verdwenen. Om dat weer terug te krijgen is tijd nodig. Tijd die ik heb besloten te nemen om dat waar mijn hart ligt tot uiting te brengen. Leon’s Veggie Fun gaat alleen maar nog mooier worden, let maar eens op!

 

Ik ben inmiddels een geweldige cursus aan ‘t volgen om nog beter te weten wat ik wil en hoe dat steeds dichterbij te halen. Ik heb besloten om niet langer meer druk op mezelf te leggen om overhaast beslissingen te nemen voor een nieuw pand. Wat ik wel weet is dat ik uiterlijk op 30 september het pand aan de Bisschop Hoensbroeckstraat ga sluiten, ook als er nog niks nieuws is. Er wordt namelijk door het vastgoedbeheer van het pand geen uiterlijke datum aangekondigd en om te voorkomen dat ik hals over kop zou moeten verhuizen, heb ik zelf het heft in handen genomen. Dus ik hoop op jullie geduld als er een tijdje even niks zou gebeuren. Tevens heb ik gemerkt hoe belangrijk het is om tijd door te brengen met de mensen om mee heen…diegenen waar ik van hou. Dat voelt goed en heb ik ook nodig.

Ik ga weer ondernemen vanuit mijn hart want als ik één ding geleerd heb, dan is het wel dat ik naar MIJ moet luisteren en dat ik niet aan de verwachtingen van anderen moet willen voldoen, want dat brengt veel stress. Ik weet zelf het beste waar ik van hou en hoe dat pad te volgen. Verantwoording heb ik alleen aan mezelf af te leggen. Uiteraard blijven steun en het toespelen van leuke ideëen fijn.  Maaaar ik ga je nu meteen al nieuwe dingen brengen.  Recepten, kookvideo’s en updates van alles waar ik mee bezig ben en wat ik leuk vind. Het perfectionisme dat mij de afgelopen jaren ontzettend veel tijd heeft gekost ga ik langzaam de deur uit gooien, want goed is goed. Ik neem de dingen zoals ze komen en leer al doende.  Je kunt mij vanaf nu volgen op instagram via www.instagram.com/leonsveggiefun of facebook via www.facebook.com/leonsveggiefun Ik wil iedereen bij deze hartelijk bedanken voor alle steun, hulp en vertrouwen in de afgelopen 2 jaar. Een diepe buiging!

 

Terwijl ik dit verhaal aan het afschrijven was kreeg ik te horen dat een hele goeie kameraad na een langslepende ziekte overleden is. Dit verhaal draag ik aan hem op onze laatste gesprekken waren heel waardevol. De laatste woorden die hij me appte waren:

“De zon schijn altijd, ook achter de wolken. Degene die het beste weet wat je moet doen ben jij zelf en niet anderen. Je hebt af en toe alleen een duwtje in de goede richting nodig. Goed dat je nu ook aan jezelf denkt. De druk is nu weg, nu weer rustig opbouwen ook al is het nu moeilijk. Maar neem vooral tijd voor jezelf!” 

Tranen biggellen over mijn wangen. Een man in de bloei van zijn leven (43) met een lieve vrouw en twee nog jonge kinderen. Een mooi mens die graag anderen hielp en de “goedgemutstheid” zelve was. Ik heb veel hillarische herinneringen aan onze avonturen en ben dankbaar dat we de afgelopen maanden nog een paar keer mooie diepgaande gesprekken mochten hebben. Joris, je was een fijn mens! Dat het je goed mag gaan, waar je nu ook bent. 

Bedankt voor het lezen en tot gauw allemaal,

Leon